Capri..."Pamietasz Capri..."?

Ach, Capri...  Bylismy tam dwukrotnie i chcielibysmy jeszcze tam kiedys powrocic. Wyspa znana od dawna ze swej niezwykłej urody. Cesarze rzymscy mieli tu swe palace  i do dziś turysta ze zgrozą wysłuchuje opowieści o okrucieństwach jednego z nich, Tyberiusza. W jednym ze swych reportazy pisal o tym Ryszard Kapuściński. Zachwycali się wyspą malarze i opiewali ją poeci. Na Piazzettcie  przed Ratuszem z przysiadywali  też polscy poeci.
Leopold Staff tak opisal Capri ;

Na morzu wyspa górska: miniatura Tatr,
Jeno że Morskie Oko, miast w środku, jest wkoło
I miast smreczków, tyrsami winnic wstrząsa wiatr,
Jak niewidzialny tancerz, co pląsa wesoło. Musiał spocząć pod drzewem, bo wachlarze palm
Chłodzą go; snadź zarzucił za nimfą pościgi.
Pojednawcze oliwki w sen nucą mu psalm,
A nagość swych owoców odsłania liść figi.

Łyskliwy, wonny cytryn i pomarańcz sad,
Które się przeplatają z sobą na przemiany,
W liściach swych jednocześnie chowa śnieżny kwiat
I owoc: cytryn złoty, pomarańcz miedziany.

Pinia niby parasol roztacza swój szczyt,
Janowce jak poduszki złote lśnią wśród trawy. Kaktusy, do zielonych placków na swój wstyd
Podobne, między siwe kryją się agawy.

Jak pełen cudnych kwiatów i zieleni kosz,
Gdzie łańcuch domów niby kostki cukru skrzy się,
Leży wyspa, ujęta pod niebiosów klosz,
Na morzu jak na gładkiej, szafirowej misie.

I cudnie jest, gdy w morzu tonie słońca krąg
I jaskółki w nieb cichym świegocą błękicie,
Zupełnie jak nad senną równią naszych łąk,
A w trawie świerszcz tak samo gra jak w polskim życie

Roman Bransteatter pisał w „Powitaniu Capri”.

(...)

Już widzę domy, skaczące

Z tarasu na taras

Jak białe koty.

Już widzę Marina Grande

Leżącą na brzegu

Jak gwiaździsta meduza.

Jak dobrze, że ta chwila

Nie jest nieskończonym wszechświatem,

Ale maleńką wyspą,

Którą mogę utrwalić

W jednym wspomnieniu.

 (...)

Capri odwiedzili też Maria Konopnicka i Kazimierz Przerwa Tetmajer, który znakomicie oddaje nastrój i pejzaż Capri.

Słońce! słońce! słońce! słońce!

Wszystko lśni się, świeci, pała,

złote iskry skaczą z morza,

złotem błyska mewa biała.

Złote smugi drżą po wodzie,

aż po Capri, po Sorrento -

na słoneczny wiatr okrętów

białe żagle rozwinięto.

Na roztoczach morskich głębi,

na szmaragdach i błękitach,

fijoletu ciemne plamy

w rozzłoconych lśnią prześwitach.

Wzgórz majaczą gięte łuki

przez przezroczą mgłę błękitną -

na ich stokach białe miasta,

jak kamelii ogród kwitną.

(...)

Jaki spokój tam i cisza - -

zda się z głębi, od Sorrenta,

wyjdzie cicho z morza Wenus

naga, piękna, uśmiechnięta.

(...)

świat się pławi w złotym blasku -

słońce! słońce! słońce! słońce!

Kiedy przyplynelismy na Capri po raz drugi stwierdzilismy, ze pozostało takie jak zapamietalismy z naszej pierwszej tu wizyty. Kiedy zas wyciągiem krzesełkowym  jechaliśmy na górę Solaro na Anacapri , u stop w dole , były sady oliwkowe, nieduże winnice, rozłożyste sosny. W pewnym momencie zobaczyłam starego człowieka  podlewającego kwiaty w ogrodzie. Pomachałam ręką na powitanie. Odpowiedział. Wydawało mi się, że to ten sam, ktorego widziałam w tym miejscu, przed blisko dziesięciu laty. Oczywiście było to mało prawdopodobne. Ale skoro wszystko tam „było tak jak dawniej” ...więc , kto wie?

Z cała pewnością na Anacapri powitał nas podniesioną w górę reką ten sam cesarz Augustus, a z morza wystawały te same dwie słynne skały  „Faraglioni”, tak charakterystyczne dla krajobrazu Capri. 

http://www.youtube.com/watch?v=ErdVKnup3BU&feature=related