Opowiastka o sklejonym talerzu

 

Widzisz ten talerz kupiony w sklepie z porcelaną?

Jeszcze niedawno, jeszcze tak niedawno

Był piekny, z politurą lśniącą i nietkniętą

Patrzyliśmy nań z zachwytem.

Talerz. Niby nic, a takie dzieło sztuki.

 

Teraz ten talerz nosi ślady czasu, a nawet co gorsza ,

Czyjejs nieuwagi.

Nie ze złości, nie w pasji, ot tak mimochodem,

Ktoś go opuścił, rozbił na kawałki.

Zranił.

Staranne sklejenie uratowalo (na czas jakiś)

talerz przed śmietnikiem ,
miejscem , gdzie spoczywaja mniej szczęśliwe szczątki innych
takich cacek ręcznie malowanych.
 

Choc porcelanowe rany już nie krwawią

Blizny po nich są znaczne, ciągle dostrzegalne.
Trzeba też  pogodzić się z myślą, że prawdopodobieństwo,
 iż talerz pęknie na nowo, rozsypie w kawałki
Nie dające się zebrać w całość  jak poprzednio,
Jest przeciez znaczące.
 

„ Czy tak może stać się  z nami ?” pytają

Powiedz  im jakiego kleju użyć trzeba by mogli wrócić

do krainy ułudy o trwałej , niezniszczalnej  miłości?